Ellie Łazarczyk: Kolor poprawia mi humor

Dawno nie było nas w Krakowie. Dziś w końcu się udało! Jesteśmy na osiedlu Podwawelskim i odwiedzamy Ellie Łazarczyk – stylistkę, która swoje obecne mieszkanie zna od małego. Żyli tu jej dziadkowie, dorastała też mama. A w klatce obok mieszkali drudzy dziadkowie, jako że rodzice Elizy poznali się jeszcze w podstawówce. Stare, estetycznie nieciekawe mieszkanie krok po kroku zamienia w eklektyczne, kolorowe wnętrze.

Powiedz, czym dokładnie zajmujesz się zawodowo?

Jestem związana ze stylizacją od prawie 10 lat. Teraz zajmuję się stricte stylizacją modową, pracuję dla jednego ze sklepów internetowych, tam stylizuję sesje e-commercowe. Oprócz tego pracuję przy różnych kampaniach, przy sesjach do magazynów. W zasadzie cały czas pracuję z ludźmi. Z ludźmi i z ubraniami.

 

Do tego mieszkania wprowadziłaś się niedawno. Gdzie mieszkałaś wcześniej?

Dorastałam na Podgórzu, teraz tam pracuję. Tak naprawdę obie te dzielnice są mi bardzo bliskie. Podwawelskie jest też osiedlem mojego gimnazjum, chodziłam tu głównie z inicjatywy jednej z babć, która chciała, żebym była blisko. Przychodziłam do niej na obiady. Wszystkie święta, które najlepiej wspominam, odbywały się właśnie w tym mieszkaniu. Tylko że wyglądało ono wtedy zupełnie inaczej. Duży pokój był w takiej ogromnej zabudowie, wszystko było z błyszczącej pilśni. Całe mieszkanie było bardzo ciemne – kanapa, ciężkie zasłony, ciężki dywan, stół. Wszystko. W przedpokoju była boazeria w bordowym kolorze. Początkowo trudno mi było sobie wyobrazić przeprowadzkę tutaj. Tak się akurat stało, że dziadkowie zmarli tego samego roku (pół roku po sobie). No i zostało to mieszkanie… Nie wiedzieliśmy, co z nim zrobić. Miałam z nim różne wspomnienia, nie zawsze tylko te dobre. Z czasem, kiedy zaczęliśmy je z chłopakiem opróżniać, pojawiło się trochę światła, powoli w mojej głowie zrodził się pomysł na zamieszkanie tu. Decyzja zapadła w grudniu 3 lata temu – kompletnie nie byliśmy na nią przygotowani. Mieszkaliśmy w wynajętym mieszkaniu i właściciel chciał, abyśmy zwolnili lokal. Trochę nie mieliśmy wyboru, a z drugiej strony też nie widzieliśmy sensu w ciągłym płaceniu ogromnych kwot za wynajem. Zmobilizowaliśmy się. Małymi krokami co chwilę coś tu powstaje. Łazienka i kuchnia nadal czekają na remont.

Czy zostało coś ze starego wystroju? Jakieś dodatki?

Oczywiście! Moim głównym zamysłem było to, żeby jednak trochę podziękować, oddać hołd i zaznaczyć tę obecność dziadków. Jestem bardzo wdzięczna, że mam to mieszkanie i mogę sobie tutaj spokojnie żyć. Dywan w salonie to moja największa duma. Znalazłam go podczas opróżniania starych szaf. To była wielka radość! Była to pierwsza rzecz, co do której postanowiłam, że na pewno tu zostanie. Komoda pod telewizorem to coś, co zarezerwowałam sobie, jak byłam jeszcze bardzo małą dziewczynką. Pochodzi z domu letniskowego dziadków. Podobnie jak metalowa tablica z adresem i całe mnóstwo bibelotów w witrynce. Są też zestawy kawowe, jakieś figurki. W sypialni jest jeszcze lampa – została, mimo że na początku wydawało mi się, że kompletnie tu nie pasuje. Jakoś nie mogę się jej pozbyć, jest ze mną cały czas.

Parkiet też jest oryginalny?

Tak, ale odnowiony – wycyklinowany. Taka ciekawostka, to jeden z pierwszych bloków wybudowanych na tym osiedlu, był przeznaczony dla ludzi zajmujących kierownicze stanowiska. Podobno jako jedyny miał właśnie parkiet, w kolejnych blokach już go nie kładli. 

 

Opowiedz o paru przedmiotach, meblach. Skąd są?

To może opowiem ci o obrazach. Zawsze marzyła mi się taka kolorowa ściana. Tworząc ten pokój, miałam dywan, komodę i wizję, że cała ściana będzie w obrazkach. Galeria cały czas się tworzy. Fotel znalazłam na aukcji. Odkąd mamy to mieszkanie, przeglądanie aukcji internetowych i sklepów vintage stało się moją codziennością. Ten fotel kupiłam na pocieszenie w trakcie pandemii. Wiadomo, było więcej czasu na szukanie perełek, a też od zawsze marzyliśmy o tym, żeby mieć fotel do czytania. I oto jest. Cały czas się jeszcze zastanawiamy, czy zmieniać mu tapicerkę, bo jest lekko naruszona zębem czasu. Z drugiej strony ma tak ładny kolor, że nie mamy sumienia tego robić.

 

Sporo tu kolorów.

Lubię kolor. To zamiłowanie przenosi się na to, jak się ubieram. To mój sposób na poprawienie sobie humoru. To, co wyróżnia nasz dom, to stała obecność ciętych kwiatów. To coś, czemu kompletnie nie mogę się oprzeć. One muszą tu być zawsze, bo pokój bardzo traci na energii, kiedy ich nie ma.

Gdzie najczęściej wyszukujesz starą ceramikę?

Hala Targowa to moje ulubione miejsce, odwiedzam je co niedzielę. Poza tym szukam w tych wszystkich sklepikach, których się teraz trochę otwiera w Krakowie, mimo że jest pandemia. Odnalazłam niedawno takie miejsce, gdzie można znaleźć ceramikę portugalską, co prawda niezbyt vintage. To butik Le Boudoir 5, który pewna pani otworzyła parę miesięcy temu przy Krakowskiej.

 

Czy jest w tym mieszkaniu coś, co jest dla ciebie w jakiś sposób wyjątkowe?

Jest, np. ta instalacja z origami. To moja pasja od roku. W pandemii zrobiłam tych żurawi tysiące, obdarowałam połowę znajomych. Robiłam taką misję pocieszającą. Powiem ci, że jak się człowiek już wkręci, to po prostu siedzi i robi. To jest tak cudownie odstresowujące. W sam raz na jakieś takie gorsze dni, kiedy trzeba się wyłączyć.

 

Próbowałam zrobić kiedyś jednego i byłam bardzo sfrustrowana. Myślałam: „Jak można nie umieć zrobić jednego ładnego żurawia!”.

No moje początki też były straszne, ale byłam zdeterminowana, bo mi się to tak podobało, że stwierdziłam: „Dobra, zrobię 50. Jak mi nie wyjdzie, to trudno”.

 

Powiedz, jak wspominasz tę dzielnicę? Co się tu zmieniło od czasów, kiedy byłaś małą dziewczynką? 

Osiedle bardzo się zmienia pod względem infrastruktury, bo powstaje tu wiele nowoczesnych budynków. Natomiast bardzo się cieszę, że tak naprawdę dużo elementów się ostało. Przez to, że przestrzeń została tak zaplanowana i zagospodarowana już od początków istnienia tego osiedla, to nie da się wcisnąć za dużo takich rzeczy, które mogłyby popsuć klimat. Z czasów dzieciństwa pamiętam mnóstwo zieleni, mnóstwo placów zabaw. Teraz jest ich troszeczkę mniej. Hotel Forum też pamiętam z dzieciństwa. Jedna z cioć pracowała w kawiarni na górnym piętrze. Pamiętam luksusowe sklepy z lalkami Barbie i to, jak wjeżdżałyśmy na samą górę i jadłyśmy lody przyozdobione papierowymi parasolkami.

 

Nie korciło cię nigdy, żeby wyjechać do innego miasta?

Bywało tak. Ze względu na mój zawód najlepiej byłoby, gdybym mieszkała w Warszawie. Na tę Warszawę się nawet raz skusiłam i była to przygoda… Teraz dzielę swoje życie na pół – między Warszawę a Kraków. Na tyle poznałam i pokochałam Warszawę, że bardzo chętnie tam wracam, natomiast jestem dość sentymentalna i bardzo przywiązana do ludzi. Przeprowadziłam się tam na krótko, to były 3-4 miesiące. W tamtym czasie nie miałam tam zbyt wielu znajomych. Byłam samotna, każdy wieczór spędzałam na telefonie z przyjaciółmi, z rodziną. Teraz wyglądałoby to pewnie inaczej, bo połowa moich bliskich mieszka w stolicy i to już nie byłby taki problem. Jednak lubię to, że tu mieszkam i mam taką odskocznię. To jest trudna branża, moda ma swoje plusy i minusy. Dobrze mieć bufor i to Kraków jest moim buforem. Takim miejscem, w którym mogę się schować. Mam tu oczywiście dużo pracy, ale Kraków też jest inny pod względem zawodowym. Warszawa mnie cieszy, bo jest trochę jak cukierek – jest raz na jakiś czas i wtedy super smakuje. 

jddk