Cecily Brown, The Crab and Lizard, olej na płótnie, 2012

Obrazy Cecily Brown są na tyle formalnie spójne, a jednocześnie bardzo złożone, jakby stanowiły część większej historii. Pokazują wąskie okna na wrażliwość danej chwili. To, na co szczególnie zwracam uwagę, to płynny podział między tym, co abstrakcyjne a tym, co figuratywne. Wszystkie elementy są nieokreślone, a jednocześnie znajome – trochę jak rozmyte postacie na odległym horyzoncie. Jeszcze nie wiemy, co to jest dokładnie, ale wiemy, że coś tam jest. Interesujące jest też to, że jest to malarstwo, które ewidentnie nawiązuje do malarstwa historycznego, jednocześnie zupełnie nim nie będąc. Nie jest to ani nostalgiczny hołd, ani puszczenie oczka do konserwatywnej widowni – tylko traktowanie farby jak żywego organizmu energetyzującego oko. Sama artystka mówi, że zwykle maluje około 20 obrazów jednocześnie, co jest o tyle ciekawe, że plamy na jej dziełach są nieokreślone, więc jest to konsekwentne budowanie czegoś bardzo niejednoznacznego.